Όταν δίνονταν Ολυμπιακά μετάλλια για τις τέχνες!

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες από το 1912 έως το 1948 απευθύνονταν και σε καλλιτέχνες, καθώς πραγματοποιούνταν Διαγωνισμοί Τέχνης, με τους νικητές να κερδίζουν χρυσά, ασημένια και χάλκινα μετάλλια, παρόμοια με αυτά των αθλητών. 

Το όραμα του πατέρα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων  Pierre de Coubertin,

ήταν να συνδυάσει τον αθλητισμό με τις τέχνες, ως άσκηση του σώματος και του πνεύματος, όπως όριζε και το αρχαιοελληνικό ιδεώδες. 

Έτσι, καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο υπέβαλαν τα έργα τους σε πέντε κατηγορίες: αρχιτεκτονική, ζωγραφική, γλυπτική, λογοτεχνία και μουσική. Αρχικά, οι κατηγορίες ήταν γενικές, αλλά αργότερα χωρίστηκαν και σε υποκατηγορίες όπως η επική λογοτεχνία, η ορχηστρική μουσική, το χορωδιακό τραγούδι, τα αγάλματα, τα ανάγλυφα και άλλα. Μέρος μπορούσαν να λάβουν μόνο έργα που ήταν αφιερωμένα στον αθλητισμό και δεν είχαν εκτεθεί ποτέ πουθενά αλλού. Δυστυχώς, πολλά από τα έργα που τους απονεμήθηκαν μετάλλια έχουν σήμερα χαθεί.

Η χώρα με τις περισσότερες διακρίσεις ήταν η Γερμανία, με 24 μετάλλια. Η χώρα μας κέρδισε μόνο ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 1924 στο Παρίσι με το γλυπτό Φινλανδός Δισκοβόλος του Κώστα Δημητριάδη. Ωστόσο, επειδή υπέβαλε δύο έργα με τον ίδιο τίτλο δεν είναι σαφές ποιο κέρδισε το βραβείο.

Ένα ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι όταν οι κριτές δεν μπορούσαν να καθορίσουν με βεβαιότητα τα έργα που υπερείχαν, έδιναν μόνο ένα χάλκινο μετάλλιο. Αυτή η δυσκολία προσδιορισμού και κατάταξης των έργων αποτέλεσε και τον κύριο λόγο που οι Διαγωνισμοί Τέχνης αποσύρθηκαν τελικά από το Ολυμπιακό πρόγραμμα.