Και κάποια στιγμή, μπορεί να αισθανθούμε την ανάγκη να ανταποκριθούμε στην πραγματική πρόκληση της ύπαρξης: να τολμήσουμε να ακουστούμε – για κάποιους – σαν ηλίθιοι.
Να ακολουθήσουμε ορισμένες βασικές αλήθειες που πάντα μέσα μας γνωρίζαμε πως μας εκφράζουν, να προγραμματίσουμε τον χρόνο μας υπακούοντας στις προσωπικές μας επιθυμίες, να φοράμε μόνο ό,τι μας είναι άνετο, να προσφέρουμε σε άλλους τα ίδια απλά φαγητά που μας αρέσει να τρώμε όταν είμαστε μόνοι, να έχουμε σχέσεις αποκλειστικά με ανθρώπους που ξέρουν να είναι άμεσοι, να αφήνουμε τις μέρες μας λίγο-πολύ ελεύθερες εκτός από κάποιες στοιχειώδεις απολαύσεις, να διαβάζουμε βιβλία που μπορούμε να κατανοήσουμε και να μιλάμε χωρίς αναστολή στους ανθρώπους μας για όλα τα πράγματα που θεωρούμε ουσιαστικά.Ανησυχούμε υπερβολικά μήπως φανούμε βαρετοί ή ανόητοι αν δείξουμε τον εαυτό μας χωρίς επεξεργασία ή αν ζούμε σύμφωνα με τις δικές μας -λιγότερο εντυπωσιακές- κλίσεις. Ξοδεύουμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας προσπαθώντας – ανεπιτυχώς – να γίνουμε κάποιος άλλος. Ίσως η σκέψη του θανάτου μπορεί τελικά να μας χαλαρώσει από τις αξιώσεις μας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να επιβαρύνουμε τον εαυτό μας με συνήθειες, ιδέες, ανθρώπους και καθήκοντα που δεν μας ανήκουν. Δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε χρόνο με ανθρώπους που δεν μπορούν να πουν εύκολα «σ’ αγαπώ», με ρούχα που δεν μπορούμε να κρατήσουμε καθαρά, με βιβλία που δεν μπορούμε να καταλάβουμε και με πολυάσχολες μέρες γεμάτες πανικό και ανούσιες προκλήσεις.
Παραδόξως, θα χρειαστεί να είμαστε εξαιρετικά συνειδητοποιημένοι και να περάσουμε μια σειρά από προσαρμογές, μέχρι να μάθουμε να εκτιμούμε την τέχνη του να είμαστε άμεσοι, εύκολοι στην αποκωδικοποίηση, συναισθηματικά απλοί, προβλέψιμοι, αβίαστοι και – στα μάτια των ξέφρενων και εντυπωσιακών πολλών – πιθανόν ανιαροί.
Πηγή:
Πρωτότυπο κείμενο School of Life
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου