Το παιδί μέσα μας

Όλοι μας έχουμε ένα παιδί που χρειάζεται την φροντίδα μας. Το παιδί που κάποτε υπήρξαμε. Ακόμα παλεύει με τις ανάγκες και τους φόβους του και κατακλύζεται από αυθόρμητο ενθουσιασμό και περιέργεια. Αποζητά ακόμη στοργή και αποδοχή, και τώρα πια είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να του την προσφέρουμε.

Μπορεί να θυμόμαστε σε γενικές γραμμές ευτυχισμένα τα παιδικά μας χρόνια, ωστόσο δεν υπάρχουν ούτε τέλειοι γονείς, ούτε τέλεια παιδική ηλικία. Το πιθανότερο για όλους μας είναι πως έχουμε ένα περισσότερο ή λιγότερο κρυφό εσωτερικό δωμάτιο, το οποίο κρύβουμε ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό, και στο οποίο βρίσκεται ολόκληρο το σκηνικό της παιδικότητάς μας. Εκεί κρύβεται ο αληθινός εαυτός μας που σιγά σιγά αφήσαμε πίσω, στην προσπάθεια μας να ανταποκριθούμε σε αυτά που άλλοι περίμεναν από εμάς, πληγώνοντάς τον.

Το εσωτερικό παιδί κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε να μην αναγκαστεί να ξαναβιώσει ό,τι το πλήγωσε. Αν προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε όλα όσα σκέφτηκε και ένιωσε θα καταλάβουμε πως βρίσκεται κρυμμένο και παίρνει αποφάσεις για εμάς. Όταν γίνουμε φίλοι μαζί του θα μάθουμε ποιες κρυφές επιθυμίες και ποια τραύματα μας βασανίζουν. 

Αφηγούμαστε αναμνήσεις χωρίς να δείχνουμε ιδιαίτερη συμπάθεια ή κατανόηση στο παιδί που υπήρξαμε. Πολλές φορές δεν το θυμόμαστε καν, και ακόμα και κοιτάζοντας φωτογραφίες δυσκολευόμαστε να φέρουμε την αληθινή του εικόνα στο μυαλό μας. Δυσκολευόμαστε να προσδιορίσουμε τι θα το έκανε χαρούμενο, και κρίνουμε ως ασήμαντα τα προβλήματά του. Ίσως είμαστε ενήλικες που σεβόμαστε και φροντίζουμε τους άλλους, ωστόσο σπάνια δείχνουμε αντίστοιχο σεβασμό στο παιδί μέσα μας. 

Δεν μπορούμε να σβήσουμε τις "ζημιές" που έγιναν κατά την παιδική μας ηλικία, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε στο παραμικρό το παρελθόν μας. Μπορούμε όμως να επιστρέψουμε στο δωμάτιο που κρύβεται το παιδί, ως ενήλικες πια, και με την σημερινή μας γνώση να βρούμε τους μηχανισμούς που αναπτύξαμε για να κρύβουμε τα συναισθήματά μας. Να πενθήσουμε για όσα χάθηκαν, να γνωρίσουμε την ιστορία μας και να ζήσουμε μαζί της. Αυτός ο δρόμος σίγουρα δεν είναι εύκολος, σε πολλές περιπτώσεις όμως είναι ο μόνος τρόπος να κινηθούμε προς την γαλήνη. 

Το να καταφέρεις να κοιτάξεις το παιδί μέσα σου, να το πάρεις αγκαλιά και να το παρηγορήσεις θα είναι πολύ πιο επώδυνο από αυτό που μπορείς να φανταστείς. Ωστόσο, στα χέρια του κρατάει την λύση. Αξίζει την προσπάθεια.