Η ανάγκη για ξεκαθάρισμα

Σπίτια ασφυκτικά γεμάτα. Πράγματα αχρησιμοποίητα από καιρό που γεμίζουν τα ράφια και την καθημερινότητά μας. Και άλλα πράγματα που συχνά αναζητούμε, ποτέ δεν βρίσκουμε και πρακτικά είναι σαν να μην τα έχουμε. Όλοι μας -σε κάποιον βαθμό- δυσκολευόμαστε από τα άχρηστα πράγματα που κρατάμε στο σπίτι και συχνά υποσχόμαστε στον εαυτό μας ότι θα ξεφορτωθούμε. Αλλά δεν το κάνουμε. 

Γιατί τα αντικείμενα που συσσωρεύουμε δεν είναι ουδέτερα. Κουβαλούν μνήμες, σχέσεις, προσδοκίες, ενοχές, φόβους και κομμάτια ταυτότητας. Εκείνο το ρούχο που φορέσαμε κάπου σημαντικά κάποτε, εκείνο το διακοσμητικό που αγοράσαμε από κάπου που περάσαμε όμορφα, εκείνο το δώρο που κάποιος ιδιαίτερο πρόσωπο μας έκανε. Πολλά από τα πράγματα στις ντουλάπες μας επιβιώνουν συχνά εκεί, περισσότερο από συνήθεια και φόβο παρά από πραγματική ανάγκη. Τα κρατάμε «για κάθε ενδεχόμενο», για μια ζωή που ίσως δεν ζούμε πια ή για μια εκδοχή του εαυτού μας που δεν μας εκφράζει πλέον. Έτσι, οι ντουλάπες μας μετατρέπονται σε αποθήκες αναβολής, όπου το παρελθόν και οι προσδοκίες για το μέλλον συνυπάρχουν, συχνά εις βάρος του παρόντος.

Το ξεκαθάρισμα, ή declutter όπως τελευταία αναφέρεται, στην πραγματικότητα είναι περίεργα ανακουφιστικό. Ο χώρος στα ράφια προσφέρει μια ευκολία που μπορεί να μεταφερθεί σε όλη τη καθημερινότητα. Ξεκινά από το «τι να πετάξω για να χωράνε» και καταλήγει στο «τι χρειάζομαι ώστε να αξίζει να κρατήσω». Και αυτή η μετατόπιση κρύβει βαθιά ψυχολογική ανακούφιση.